Choroba Scheuermanna

             Choroba Scheuermanna jest to tak zwana Młodzieńcza Kifoza Piersiowa. 
Rozpoznanie zachodzi w oparciu o wygląd sylwetki, gibkość kręgosłupa i wtórne                   objawy towarzyszące. Fizjologiczny kąt kifozy mierzonej metodą Cobba wynosi 21- 33 stopnie.

1. Charakterystyka sylwetki:

–                    głowa w wyproście wysunięta do przodu (rozciągnięcie więzadła poprzecznego

–                    pogłębiona kifoza piersiowa

–                    wysunięte barki (rozciągnięcie mm równoległobocznych i horyzontalnej części

czworobocznego, oddalenie łopatek od kręgosłupa)

–                    kończyny górne w rotacji wewnętrznej

–                    klatka piersiowa płaska (szewska lub lejkowata) ustawienie wydechowe

–                    brzuch wysunięty przed klatkę piersiową (rozluźnione mięśnie)

–                    miednica w przodopochyleniu

–                    kończyny dolne w rotacji zewnętrznej

Środek ciężkości ciała przesuwa się do przodu, obciążając przód kręgu – hamowanie wzrostu

Środek ciężkości pada na przodostopie, odrywa się pięta, nadmiernie napięty jest brzuchaty i płaszczkowaty. Zwiększona kifoza piersiowa = głowa wysunięta do przodu = zwiększona lordoza szyjna.

Kifotyczne ustawienie kręgosłupa powoduje ustawienie żeber w pozycji wydechowej, mięśnie międzyżebrowe wewnętrzne się rozluźniają a zewnętrzne rozciągają à ograniczenie ruchomości klatki piersiowej àzmniejszenie pojemności życiowej płuc à zmniejszenie wydolności

Wykonuje się RTG, CT i MR.

Kryteria rozpoznania wg Sorensona:

1.      co najmniej 3 kręgi objęte zaburzeniami wzrostowymi

2.      pogłębiona kifoza

3.      sklinowanie trzonów większe od 5°

Kryteria rozpoznania wg Bradforda:

1.      nieregularna górna i dolna blaszka graniczna trzonu

2.      zwężenie przestrzeni międzytrzonowej

3.      kifoza piersiowa powyżej 40°

4.      sklinowanie trzonów większe od 5°

Typy radiologiczne:

typ I  sklinowanie trzonu, zwężenie przestrzeni międzykręgowej w części przedniej, opóźnienie kostnienia listewki brzeżnej;

typ II  nierówności płytek granicznych trzonu na całej powierzchni, zmniejszenie przestrzeni międzykręgowej, sklinowanie i wydłużenie trzonu, guzki Schmorla;

typ III  ubytki przedniej górnej i dolnej krawędzi trzonu, sklinowanie, zmniejszenie wysokości przestrzeni międzykręgowej, brak punktu kostnienia apophysis;

typ IV  typ mieszany II i III zmiany płytek trzonowych i krawędzi trzonów plus zahamowanie wzrostu tylnej ściany trzonu w pojedynczych przypadkach.

Mięśnie osłabione:	Mięśnie przykurczone:	więzadła rozciągnięte:
mm równoległoboczne cz. horyzontalna m. czworobocznego cz. piersiowa prostownika grzbietu	mm podpotyliczne m dźwigacz łopatki cz. zstępująca m czworobocznego mm piersiowe m zembaty przedni m najszerszy grzbietu m biodrowo-lędźwiowy m prosty uda m naprężacz powięzi szerokiej m gruszkowaty m kulszowo-goleniowe m trójgłowy	więz. podłużne tylne więz. międzykolcowe więz. nadkolcowe więz. żółte

Brocher wprowadził podział przebiegu schorzenia, uwzględniając stan kliczno-radiologiczny:

Faza wczesna, funkcjonalna, charakteryzująca się wadliwą postawą z nieznacznym pogłębieniem kifozy, możliwością niewielkich zniekształceń klinowatych kręgów w obrazie RTG. Zaburzenie równowagi mięśniowej powoduje często boczne skrzywienie kręgosłupa. Dziecko potrafi samo skorygować postawę w pozycji na baczność. Schorzenie w tej fazie (wiek 9 – 10 lat) rzadko jest rozpoznawane.

Faza czynna choroby reprezentuje typowy obraz kliniczny (wiek 11 – 18 lat). Kifoza jest utrwalona, zdarzają się bóle zmęczeniowe grzbietu. W obrazie rentgenowskim uwidaczniają się cztery cechy charakterystyczne:

-sklinowanie i wydłużenie trzonów kręgów w płaszczyźnie strzałkowej;

-obniżenie wysokości krążków międzykręgowych;

-zmiany w listewkach brzeżnych;

-zmiany w płytkach granicznych trzonów.

Największe sklinowanie i wydłużenie trzonów obserwuje się na szczycie kifozy. Największe zaburzenia kostnienia dotyczą przednich i przednio bocznych części płytki granicznej. Nie obserwuje się zmian uszkadzających tylną ścianę trzonu. Guzki Schmorla - przepukliny dotrzonowe części jąder miażdżystych w miejscach znacznego osłabienia struktury blaszki granicznej. Przyczyną guzków Schmorla jest wrodzony ubytek blaszki granicznej. Więzadło podłużne przednie ulega przykurczeniu. Utrata zdolności czynnej korekcji sylwetki.

Faza późna występuje u osób dorosłych. Utrwalone sklinowacenie kręgów z bardziej regularnym układem płytek granicznych, obniżeniem krążków międzykręgowych, powstającymi osteofitami brzeżnymi trzonów kręgów. Często występują bóle pleców, osłabienie mięśni grzbietu z częściowym ich zwłóknieniem. Bóle nasilają się z wiekiem i wymagają farmakoterapii. Pojawiają się najczęściej w okolicy międzyłopatkowej z tendencją do opasywania wzdłuż żeber. Bóle zdarzają się również w okolicy lędźwiowej jako wynik nasilonej lordozy.

Osteochondroza to synonim grupy zaburzeń kostnienia śródchrzęstnego nasad kości. Podstawowe różnice między osteochondrozą kręgosłupa a chorobą Sheuermanna wg Kwolka:

1.  zmiany dotyczą najczęściej okolicy lędźwiowej lub lędźwiowo piersiowej kręgosłupa;

2.  brak zaburzeń osi i krzywizn fizjologicznych kręgosłupa, a więc brak zaburzeń sylwetki;

3.  dominujący objaw to ból, zlokalizowany najczęściej w okolicy lędźwiowej kręgosłupa;

4. spłycenie lordozy lędźwiowej;

5.  brak sklinowania i wydłużenia trzonów kręgów w płaszczyźnie strzałkowej, co jest wiodącym objawem radiologicznym w młodzieńczej kifozie piersiowej.